یادگاری از سرزمین ..........

این مبلی رو كه میبینید. جای نشستن و استراحت معلمان در ساعات زنگ تفریح است  . كه « معلمان مقدس » و پیامبر منش طبق قاعده‌ی « باید به بودها قانع بود » . قانعانه روی آن لم می زنند و تا نصف بدن شان در آن فرو می رود  .  و هر از گاهی منتظر رحمتی و بذل و بخششی باشند . اگر ... آن هم اگر .. نثارشان گردد . این مبل هم جزء آن " بودها "  است که باید معلمان  قانع با افتخار روی آن بنشینند !!!!!!!!!!!!

فکر نکنید که این مبل تازه‌ بوده‌ و به این روز در آمده است . این یادگار سه‌ سال گذشته‌ است . که مدیر آن وقت در اثر یک ولخرجی از سمساری گرفته‌ است .

این رو هم یادم نره‌ که اضافه‌ کنم که این وسیله‌ی استراحت دو شیفت از معلمان زحمت کش !!!!!!!!! یعنی مدارس آزادگان و دبیرستان شهید بهرامی دزلی است .

« به این میگن صبر و قناعت » . « به این میگن مدارس نمونه».

 دیگه‌ نمی خوام از وضعیت اسفناک میز و نیمکت های دانش آموزان ، از وضعیت اسفناک وسایل روشنایی کلاس ها ، از وضعیت اسفناک وسایل گرمازا و خنک کننده ی فوق العاده‌ ، از وضعیت اسفناک حیاط چمن کاری که نه ، از حیاط آسفالت شده‌ که نه ، ازحیاط پر از گردو خاک ، و هم چنین از وضعیت اسفناک کتاب خانه و بالاخص از وضعیت دهشتناک کامپیوترهای زبان بسته‌ که تنها هم نشینشان شده‌ گرد و خاک چیزی بنویسم .